هنگامی که یک تیم فرمول 1 در تین-تاپ ها قرار می گیرد: ویلیامز BTCC لاگونا
فرانک ویلیامز یک بار گفت: در کنار فرمول یک، BTCC مهمترین سری در جهان خارج از آمریکا است. حق با او بود.
با بیش از یک میلیون نفر در روز یکشنبه برای تماشای نبرد رانندگان مورد علاقه خود در مسابقات قهرمانی اتومبیل های تور بریتانیا، تعداد کمی از برنامه های ورزشی زنده دیگر نزدیک شدند.
هدایت تیم کاری رنو توسط ویلیامز نشان داد که این خودروساز فرانسوی چقدر برای پیروزی جدی است. ویلیامز در این مرحله مسابقات قهرمانی راننده و سازنده زیادی را در فرمول 1 به نام خود داشت، و سطح پیشرفتی که آنها در مسابقات اتومبیلرانی تور – در سطح فنی و تجاری – به ارمغان آوردند، بقیه زمین BTCC را وادار کرد تا به عقب بروند. قبل از این، رنو با R19 و سال اول لاگونا موفقیت چندانی نداشت، بنابراین مشارکت ویلیامز به شدت مورد نیاز بود.
حضور دو لاگونای سابق BTCC Willams-Renault Laguna در رویداد اخیر Brands Hatch Super Touring Power فرصتی را فراهم کرد تا نه تنها خودروها را از نزدیک بررسی کنیم و تمام جزئیات را در نظر بگیریم، بلکه ببینیم تماشای مسابقه آنها چه می‌شد. در دوره مقابل رقبای خود
در حالی که مقررات محدودیت هایی داشت، ویلیامز کتاب قوانین را در نظر گرفت و خودرویی را درست در حد مجاز توسعه داد. لاگوناهای جدید برای اولین بار در سال 1994 ظاهر شدند، اما به سرعت از جعبه خارج شدند، اما شکننده بودند. با این حال، ویلیامز-رنو در مجموع مقام دوم را در قهرمانی کسب کرد.
در چند سال بعد، رنو به طور مداوم در نیمه بالای میدان قرار داشت و لاگوناها در مدارهای سریع و روان برتری داشتند. موفقیت در نهایت در سال 1997 به دست آمد، زمانی که ویلیامز-رنو آنقدر مسلط بود که در 14 مسابقه از 24 مسابقه پیروز شد و در شش راند مانده به پایان مسابقات قهرمانی تمام شد. آلن منو مسئول 12 مورد از این پیروزی ها بود، در حالی که دو پیروزی دیگر به جیسون پلاتو، که در آن زمان فقط یک تازه کار بود، رسید.
نگاهی به زیر خودرو نشان می دهد که سیستم تعلیق چقدر متفاوت از اصل است. نقاط برداشتن و هندسه به طور اساسی تغییر کرده اند تا امکان دست زدن به چاقوی جراحی تیز فراهم شود.
با استفاده از جک‌های هوا، می‌توانید ببینید که چقدر کم حرکت سیستم تعلیق آنها است.
با توجه به ماهیت جمع شده چرخ ها، قفل فرمان نیز حداقل بود. این بدان معنی بود که وقتی اتومبیل ها از یک نقطه نسبتاً کم عمق عبور کردند، رانندگان فقط برای سوار شدن در کنار آن بودند.
Sodemo Moteurs، عرضه‌کننده موتورهای مسابقه‌ای رنو برای رشته‌های مختلف موتوراسپورت، دارای موتورهای 1998 سی‌سی مجهز به مخزن خشک بود که بیش از 300 اسب بخار قدرت داشتند. این قدرت از طریق گیربکس ترتیبی Hewland به چرخ‌های 19 اینچی منیزیم OZ Racing راه یافت.
تغییر اسپانسر اصلی به نسکافه منجر به یک طرح رنگ کاملاً جدید برای فصل 1998 رنو شد. در این مرحله رقابت بسیار شدیدتر بود و نتیجه آن چیزی بود که بسیاری از مردم آن را نقطه اوج دوران سوپر تورر می‌دانند. متأسفانه برای رنو، موفقیت سخت‌تر بود و آنها تنها در چهار دور پیروز شدند.
در سال 1999، رنو فقط یک دور برد را به دست آورد که منجر به کناره گیری کامل در پایان فصل شد. نیسان و ولوو هم همین کار را کردند. نوشته روی دیوار بود و دیری نگذشت که دوران سوپر تورر به کتاب های تاریخ واگذار شد. در سال 2001، قوانین TOCA به طرز چشمگیری تغییر کرد و به آنچه که اکنون بسیاری به عنوان دوران طلایی مسابقات اتومبیل رانی توری نگاه می کنند، به طور ناگهانی پایان داد.
چایدون فورد
اینستاگرام: chaycore