آیا واقعاً خودروهای الکتریکی هزینه کمتری نسبت به خودروهای احتراق داخلی دارند؟

با کاهش حجم تقریباً در هر بخش تجاری قابل تصور، خودروسازان بیشتر سال جاری را به توضیح چگونگی تأثیر کمبود زنجیره تأمین بر تولید و دادن وعده هایی در مورد وسایل نقلیه الکتریکی اختصاص داده اند. با این حال، لفاظی‌های پیرامون برق‌رسانی به قدری تهاجمی شده است که به سرعت تبدیل به یک موضوع بحث‌برانگیز دیگر می‌شود که منجر به بحث‌های شرورانه می‌شود، زیرا مردم برای گرفتن طرف مخالفت می‌کنند. بخشی از این به دلیل روشی است که در آن وسایل نقلیه بدون آلایندگی به بازار عرضه می شوند و متعاقباً توسط رهبران جهانی که جک در مورد تولید یا محیط زیست نمی دانند، مورد استقبال قرار می گیرند. بسیاری از گفتمان‌های پیرامون الکتریکی‌سازی (طرفدار یا مخالف) فاقد تفاوت‌های ظریف هستند و منجر به این می‌شوند که کسب‌وکارها هر آنچه می‌توانند در تلاش برای به دست آوردن باور بی‌چون و چرای شما قول بدهند.

به عنوان مثال، خودروهای برقی به دلیل عدم وابستگی به سوخت مایع، اغلب به عنوان هزینه های عملیاتی بسیار پایین تر تبلیغ می شوند. اگرچه یافتن حقیقت در واقع مستلزم تجزیه و تحلیل مقایسه ای است و در عین حال نحوه، مکان و آنچه را که رانندگی می کنید، در نظر می گیرد. حتی یک مطالعه جدید از گروه اقتصادی اندرسون (AEG) وجود دارد که تلاش می‌کند تا میزان صرفه‌جویی واقعی مبادله به یک خودروی الکتریکی را مشخص کند، جایی که محققان در نهایت به این نتیجه رسیدند که خودروهای بنزینی واقعاً راحت‌تر هستند. با این حال، این نیز نیازمند بارهای روشن‌کننده زمینه و عوامل شرطی است.

اما بیایید از موضوع تعصب شروع کنیم.

برای هر پسر سویا عاشق آیفون که وقتی می شنود کسی نام خوب خودروهای برقی را تحریف می کند از دسته خارج می شود، یک دستمال بی دندان آماده توهین به مردانگی شما به خاطر این که فکر می کند با برقی شدن لذت می برد وجود دارد. تنها گاو واقعی نویسنده شما با وسایل نقلیه آلایندگی صفر این است که آنها از نظر فنی آلایندگی صفر ندارند و هنوز به برابری اقتصادی با برادران وابسته به احتراق خود نرسیده اند. اگرچه باید اعتراف کنم که هیچ خودروی برقی در بازار وجود ندارد که بتواند سبک زندگی من را تسهیل کند، که شامل چندین بار رانندگی در مسافت های طولانی در ماه می شود.

گروه اقتصادی اندرسون ممکن است تعصبات خاص خود را داشته باشد. این شرکت مشاوره اقتصادی مستقر در میشیگان (با ارتباط با جنرال موتورز، فورد و هوندا) می‌توانست برای خودروهای برقی زشت استخدام شود، اگرچه توسط مدیرعامل نمایندگی نمی‌شود. پاتریک اندرسون صاحب یک پورشه تایکان است و به نظر می رسد که معتقد است برقی شدن در واقع یک موهبت برای محیط زیست است. در حالی که ما نسبت به ادعاهایی مبنی بر اینکه خرید یک اسباب‌بازی آخر هفته مانند تایکان در واقع به پیروزی در جنگ علیه آلودگی کمک می‌کند مشکوک هستیم، آقای اندرسون نیز به عنوان فردی که آشکارا از خودروهای الکتریکی متنفر است، دیده نمی‌شود.

“آنها یک تجربه رانندگی فوق العاده هستند. اما در عین حال، آنها بار عظیمی از نظر زمان و انرژی برای یافتن شارژرها و شارژ کردن آنها هستند.” اخبار یاهو در حین تبلیغ مقاله “و شما واقعاً از نظر هزینه های شارژ صرفه جویی زیادی نمی کنید … ممکن است هزینه بیشتری بپردازید.”

از جانب یاهو:

این مطالعه نشان داد که یک خودروی احتراق داخلی با قیمت متوسط ​​که 33 مایل در هر گالن می‌برد، 8.58 دلار هزینه کلی برای رانندگی 100 مایل با 2.81 دلار در هر گالن دارد. اما یک خودروی برقی متوسط، مانند شورولت بولت، نیسان لیف یا تسلا مدل 3، از نظر هزینه هایی که شامل شارژ مجدد خودرو با استفاده از یک شارژر تجاری می شود، 12.95 دلار برای رانندگی 100 مایل هزینه دارد.

به طور سالانه، با فرض اینکه خودروهای با قیمت متوسط ​​12000 مایل را طی کنند، برای رانندگی یک خودروی احتراق داخلی 1030 دلار و برای رانندگی یک خودروی الکتریکی 1554 دلار هزینه خواهد داشت.

برای خودروهای لوکسی که 26 مایل به ازای هر گالن دریافت می‌کنند و از بنزین ممتاز با قیمت 3.25 دلار در هر گالن استفاده می‌کنند، هزینه رانندگی با یک خودروی احتراق داخلی 100 مایل، 12.60 دلار است. هزینه رانندگی با یک خودروی الکتریکی لوکس، مانند تایکان، تسلا مدل اس یا ایکس یا جگوار آی پیس، 15.52 دلار برای پیمودن 100 مایل است. که بیشتر از شارژرهای تجاری استفاده می کند.

“این سیب به سیب است و شامل مالیات اضافی خودروهای برقی، شارژ تجاری و شارژ خانه و کمک هزینه رانندگی به پمپ بنزین است، که برای اکثر آمریکایی ها در مقایسه با رانندگی به یک شارژر تجاری برای صاحب خودروهای برقی بسیار کوتاه است. اندرسون گفت.

اما همه چیز به شدت مشروط باقی می ماند و تحت تأثیر عوامل متعددی در داخل و خارج از کنترل شما قرار می گیرد. به عنوان مثال، پیدا کردن یک شارژر سریع در وسط آیووا در حالی که در حال عبور از قلمرو ناآشنا هستید می تواند یک کابوس باشد. اما کسانی که از دور شدن از خانه امتناع می ورزند، می توانند به سادگی وسایل نقلیه خود را در خانه وصل کنند و در صورت لزوم نقاط شارژ اطراف را نشانه گذاری کنند. به نظر می‌رسد گروه اقتصادی اندرسون از این واقعیت آگاه بوده و سعی کرده است با اطمینان از اینکه تفاوت هزینه‌های شارژ خانگی (شامل سخت‌افزار لازم)، هزینه‌های تجاری، تخفیف‌های مالیاتی و «مایل‌های مرده» را در بر می‌گیرد، این موضوع را توضیح دهد. دومی که برای انرژی/پول از دست رفته هنگام شکار ایستگاه شارژ است.

قیمت خودرو نیز در نظر گرفته شد و محققان اشاره کردند که خودروهای برقی معمولاً کمی بیشتر از همتایان احتراق داخلی خود (قبل از مشوق های دولتی) هزینه دارند. با این حال، زمان/پول از دست رفته در زمان انتظار برای شارژ وسایل نقلیه و این واقعیت که قیمت برق به طور قابل توجهی بیشتر از بنزین متفاوت است، به راحتی قابل قضاوت نیست. با این حال، AEG ادعا می کند که تمام تلاش خود را برای بررسی آنها قبل از تصمیم گیری در مورد هزینه های فنی کمی بیشتر برای راه اندازی یک وسیله نقلیه الکتریکی انجام داده است.

با استفاده از قیمت سوخت میشیگان (که معمولاً کمی کمتر از میانگین ملی است) AEG حدس زد که “هزینه پولی مستقیم برای رانندگی 100 مایل در خودروهای احتراق داخلی (ICE) بین 8.58 تا 12.60 دلار است. خودروهای الکتریکی فضایی بین 12.95 تا 15.52 دلار در هر 100 مایل را اشغال می‌کنند.

اما این میانگین‌ها از مقایسه‌ای گرفته شد که به خودروهای احتراق داخلی ورودی، متوسط ​​و لوکس (که همه از سوخت تجاری استفاده می‌کردند) در مقابل خودروهای برقی سطح متوسط ​​تا لوکس (یکی از آنها شارژ خانگی را در اولویت قرار می‌داد) گرفته شد. توضیح واضح این است که اکثر خودروهای الکتریکی فروخته شده معمولاً دارای برچسب قیمت بالاتری هستند. در واقع، ارزان‌ترین خودروهای برقی در محدوده متوسط ​​30000 دلار و بقیه خودروهای لوکس هستند. اما این یک مقایسه سیب به سیب را ایجاد نمی کند. به همین ترتیب عجیب است که فکر کنیم شخصی یک ماشین الکتریکی می‌خرد و سپس بیشتر وقت خود را صرف شارژ نکردن آن در خانه می‌کند. با این حال، زندگی در نیویورک به من نشان داد که تعداد خیره‌کننده‌ای از مالکان تسلا وجود دارند که در واقع وسایل نقلیه خود را در خیابان پارک می‌کنند و عمده انرژی خود را از شارژ تجاری اختصاصی جبران می‌کنند.

AEG نیز فرض می‌کند که صاحبان خودروهای برقی بیشتر از کسی که ICE می‌خرد، درآمد کسب می‌کنند. در حالی که این اتفاق درست است، محققان تلاش می‌کنند این موضوع را با مرتبط کردن زمان تلف شده در طول شارژ به دستمزدهای بالقوه از دست رفته توضیح دهند. اما آنها نمی توانند رانندگان خودروهای برقی را با حقوق 70000 دلاری در مقابل میانگین ملی 52000 دلاری (یا متوسط ​​34250 دلاری) در سال کنار بگذارند و امیدوار به مقایسه منصفانه باشند. بنابراین، دستمزد همه را به حداکثر، شاید احمقانه، افزایش داد. بدتر از آن، فرض بر این است که دقایقی که هر روز برای شارژ EV از دست می‌رود، بر زمانی که می‌توانستید صرف کار کنید، تأثیر می‌گذارد – که منجر به هزینه‌های ثانویه برای افراد پردرآمد می‌شود که احتمالاً به هر حال ساعتی شارژ نمی‌شوند.

همه این‌ها باعث می‌شود به نظر برسد که این مطالعه تبلیغاتی ضد EV برای مقابله با تبلیغات طرفدار EV از صنعت است. اما همه چیز احتمالاً پیچیده تر از این است. AEG به صراحت اعلام کرده است که سعی کرده به طور ارگانیک از بازار نمونه برداری کند و در نهایت به پاسخ دهندگان نظرسنجی و مطالعه داده های مربوط به افرادی که دارای محصولات پورشه و تسلا هستند نسبت به افرادی که شورلت بولت دست دوم را انتخاب کرده اند، رسیده است. داده‌های شارژ نیز از شرکت‌های انرژی مانند ChargePoint و انجمن‌های آنلاین جمع‌آوری شده است که در آن افراد تمایل دارند از بدترین سناریوها شکایت کنند. در همین حال، به دلیل سخت‌تر بودن منبع‌یابی داده‌های قابل اعتماد، شارژ خانگی اولویت کمتری داشت.

با این حال، این عامل اصلی در مطالعه بود. در حقیقت، اکثر دارندگان خودروهای برقی به من گفته‌اند که در واقع احساس نمی‌کنند با استفاده از شارژرهای تجاری پولی پس انداز کرده‌اند و تغییر نرخ‌ها را ناامیدکننده می‌دانند. اما این ناراحتی‌ها معمولاً زمانی از بین می‌روند که با کسی روبرو می‌شوید که مایل‌های زیادی را طی نمی‌کند و تمام شارژ خود را در خانه انجام می‌دهد. اندرسون اظهار داشت که اکثر تحقیقاتی که خودروهای برقی را با ICE مقایسه می‌کنند، به طور کامل بر شارژ خانه تمرکز می‌کنند تا هزینه‌های تعمیر و نگهداری بسیار پایین‌تری را برای ارائه بهترین سناریو ارائه کنند.

هدف AEG این بود که تا حد امکان فاکتورهای زیادی را بدون بی فایده شدن در نظر بگیرد. در حالی که این امر محقق شده است، ماهیت مشروط عوامل وارد محاسبات آن می شوند به شدت، شدیدا مسائل را پیچیده می کند این مطالعه حتی سعی می‌کند برای فقدان زیرساخت‌هایی که در حال حاضر برق‌رسانی را مختل می‌کند و نحوه رفتار باتری‌ها در محیط‌های سردتر یا حالت‌های شارژ متوسط ​​را پیش‌بینی کند. اندرسون ادعا می کند که با بهبود باتری ها و نزدیک تر، سریع تر و رایج تر شدن نقاط شارژ، هزینه های عملیاتی EV کاهش می یابد. قابل تحسین است، اما عوامل متعددی که در نظر گرفته می شوند، هنوز ارزیابی های کلی ای را که AEG در تلاش برای انجام آن است، تضعیف می کند.

و این باید غذای آماده باشد. همه این چیزها آنقدر مشروط هستند که پاسخ آسانی وجود ندارد. از دیدگاه ما، به نظر می رسد که مطالعه اقتصادی اندرسون به نفع ICE ها است. اما به عنوان یک ابزار مقایسه ای برای استفاده در برابر مطالعات طرفدار EV که اغلب بیش از حد ساده شده اند مفید است. توصیه ما این است که هر دو را بخوانید و سعی کنید به صورت موردی تصمیم بگیرید و به عوامل مؤثر در گزارش AEG توجه داشته باشید. شارژ تجاری آن موهبتی نیست که چند سال پیش به نظر می رسید و با قیمت های کمتر قابل پیش بینی که احتمالاً فقط افزایش می یابد، به نظر می رسد که بحث برق و بنزین می تواند یک شستشو باشد.

[Image: Virrage Images/Shutterstock]

یک خودی TTAC شوید. با عضویت در ما، آخرین اخبار، ویژگی‌ها، موارد TTAC و هر چیز دیگری که به حقیقت خودروها می‌رسد را دریافت کنید. خبرنامه.

مربوط