نمادهای سواری نادر، داستان نیسان ماکسیما (قسمت سوم)

ماکسیما پس از چند سال اول به عنوان یک 810، 910، Datsun by Nissan، Maxima by Datsun، Datsun/Nissan و موارد مشابه، ماکسیما در خانه دائمی خود تحت برند نیسان ساکن شد. این سدان کامپکت مجهز بیش از 198000 نسخه در ایالات متحده بین سال‌های 1982 و 1984 فروخته شد (سال 82 اولین آمار فروش در دسترس است) قبل از اینکه ماکسیما کاملاً جدید در سال 1985 وارد شود. با نسل دوم خود، نیسان برای تمایز حرکت کرد. ماکسیما از مستقیم ترین رقیب خود، تویوتا Cressida. تصویر آن، اکتبر 1984.

روند سدان در اوایل و اواسط دهه هشتاد به سمت کوچک‌سازی و دیفرانسیل جلو بود، زیرا مصرف‌کنندگان به دنبال کارایی در بسته‌بندی و مصرف سوخت بودند. به‌علاوه، مشتریان جوان‌تر شروع به ارسال دلارهای خود به سوی پیشنهادات گران‌قیمت اروپایی از شرکت‌های آلمانی کردند، که به این معنی بود که «سدان اسپرت» به تازگی بخشی مرتبط از بازار بود. دیترویت و ژاپن با درجات مختلف موفقیت از رهبر پیروی کردند (دیترویت تورینگ سدان، کسی؟). به نوبه خود، نیسان به محرک جلو متمایل شد و اسپرت بودن با ماکسیما جدید.

این اولین ماکسیما بود که با در نظر گرفتن مصرف کننده آمریکای شمالی طراحی شد و اولین موردی بود که برای هدفش طراحی شد. بار دیگر Maxima نسخه ای از Bluebird بازار ژاپن بود، پلتفرمی به نام U11 در استفاده Bluebird. U11 Bluebird جدید برای سال 1984 علیرغم تغییر به سمت محرک جلو، بسیار شبیه به مدل قبلی بود.

فاصله بین دو محور کمی افزایش یافت و از 99.4 اینچ به 100.4 اینچ رسید. به همین ترتیب، سدان Bluebird کمی بزرگتر از 171.3 اینچ قبلی خود در 171.7 اینچ بود. واگن ها حدود چهار اینچ بلندتر از همتایان سدان خود بودند. عرض در بلوبرد جدید از 65 اینچ به 66.5 افزایش یافت.

پیشنهادات استایل بدنه با تعویض دیفرانسیل جلو. نیسان تصمیم گرفت روی Z به عنوان مدل دو در خود تمرکز کند، بنابراین کوپه کنار رفت. آنچه باقی ماند سدان چهار در و سقف سخت و واگن پنج در بود. شاید بتوان تصور کرد که ماکسیما برای مصرف در بازار صادراتی بسیار شبیه به U11 Bluebird با توجه به پلتفرم مشترک آن بود، اما نه!

استایل های بدنه بین بازارها مشابه بود (در یک لحظه بیشتر در مورد آن) اما برای اولین بار، ماکسیما در ژاپن به عنوان یک نوع Bluebird عرضه شد. ماکسیما تنها به عنوان یک سدان چهار در و واگن پنج در در آمریکای شمالی عرضه شد. مشتریان ژاپنی مجاز به لذت بردن از واگن ماکسیما بودند اما یک جایزه تسلیت دریافت کردند.

ماکسیما به صورت انحصاری در بازار ژاپن به عنوان سقف سخت بدون ستون شش پنجره ارائه شد. عنوان رسمی آن: Bluebird Maxima II. اگرچه واردات آسانی بود، اما استایل بدنه سقف سخت مانند ژاپن در آمریکای شمالی جذابیت نداشت، زیرا در دومی سقف سخت به عنوان یک بدنه مجلل شناخته می شد. در بالا یک ماکسیما هاردتاپ مدل 1986، به ویژه V6 2000 توربو لگراند نشان داده شده است.

هر دو مدل سدان و سقف سخت ماکسیما ابعاد یکسانی داشتند، در حالی که واگن بزرگتر بود. و اگرچه آنها بر روی همان پلتفرم 100.4 اینچی Bluebird سوار شدند، همه ماکسیماها استایل خاص خود را داشتند و به طور قابل توجهی بزرگتر از برادران JDM خود بودند. سدان ها طول کلی 181.5 اینچ داشتند که حدود 10 بیشتر از Bluebird است. طول واگن ها 184.8 اینچ یا هفت اینچ بلندتر از واگن Bluebird بود. عرض مشترک بین بازارها 66.5 اینچ بود. ارتفاع کلی سدان ماکسیما 54.7 اینچ و 55.7 اینچ برای واگن بود.

موتورهای جدید ماکسیما همگی از نوع V6 بودند و تعداد آنها سه موتور بود. دو تا از آن ها انحصاری بازار ژاپنی Maximas بود و یکی جالب بود! دو نسخه مختلف از VG20E V6 2.0 لیتری در ظاهر تنفس طبیعی و توربوشارژ ارائه شد. با تنفس طبیعی، 2.0 حدود 120 اسب بخار قدرت داشت، در حالی که توربو این رقم را به 170 اسب بخار رساند.

تنها موتور بازار صادراتی Maximas، موتور 3.0 لیتری VG30 V6 آشنا بود. به اشتراک گذاشته شده با زیاد خودروهای نیسان در دهه بعد، VG30 به اینفینیتی، کامیون نیسان هاردبوی، Pathfinder و در نهایت Mercury Villager گسترش یافت. این موتور 153 اسب بخار قدرت و 182 پوند فوت گشتاور تولید می کرد. وقتی به 300ZX اضافه شد، 160 اسب بخار قدرت و 173 پوند فوت گشتاور داشت. گیربکس ها در تمام سبک های بدنه ماکسیما چهار سرعته اتوماتیک یا پنج سرعته دستی بودند.

PU11 ماکسیما که در سال 1985 به فروش می‌رسد، در 17 اکتبر 1984 عرضه شد. اگرچه چرخ‌های متحرک را عوض کرد و یک خودروی کاملاً جدید بود، اما ماکسیما جدید از استایل جعبه‌ای مدل قبلی فاصله چندانی نداشت. چراغ های جلو به جای پرتوهای مهر و موم شده قبلی به واحدهای کامپوزیت جدید مجاز به روز شدند. در مجموع ظاهر به همان اندازه که در ماکسیما اول بود محدود و جدی بود، اما با جهت گیری عمدی تر به استایل.

قسمت جلویی مربعی شکل به نمایه جانبی مشابهی مانند قبل منجر شد، اگرچه نسبت های محرک جلو مشهود بود. نیسان روی تریم انباشته نشد: کروم به قدری استفاده می‌شد و بیشتر در اطراف پنجره‌ها و دستگیره‌های در ظاهر می‌شد. قسمت عقب ماکسیما جدید مانند یک کپی از نمونه قدیمی بود اما به آرامی به روز می شد.

لامپ های ترمز کوچکتر از قبل بودند، اما در غیر این صورت تقریباً یکسان به نظر می رسیدند. هر دو سپر جلو و عقب در خودروی جدید به رنگ بدنه بودند که در مقایسه با ماکسیما قدیمی، پیشرفت قابل توجهی داشت. نیسان از موفقیتی که در فروش با ماکسیما قدیمی پیدا کرد، لذت برد و برای تکرار جدید خود، دیگ استایل را به هم نزند.

پس از دو سال مدل، یک ماکسیما تازه‌سازی شده برای سال 1987 ظاهر شد. گیره‌های جلو و عقب کمی به روز شده منسجم‌تر به نظر می‌رسند و کمربندهای شانه‌ای خودکار اجباری در داخل کابین به‌روز شده ظاهر می‌شوند. در این مرحله بود که نیسان شروع به استقبال از اسپرت و افزودن فناوری به رزومه ماکسیما کرد. MSRP ماکسیما در این چند سال به طور قابل توجهی صعود کرد.

موارد زیبایی مانند ورود بدون کلید صفحه لمسی، پنجره‌های برقی استاندارد و باز کردن صندوق عقب، آلیاژها، و یادآوری هشدار صوتی عجیب و غریب، Maxima را با کیفیت بالا آورده است. ویژگی هایی مانند صندلی های چرمی گرم شونده به موارد اضافی اختیاری تبدیل شدند و مانند اقلام لوکس قیمت داشتند. یک بسته الکترونیکی جدید وجود داشت که ابزارهای آنالوگ را با ابزارهای دیجیتال تعویض می کرد و یک کامپیوتر سفری اضافه می کرد.

تریم با افزایش قیمت تغییر یافت، زیرا GL به GXE (تریم پایه در آن زمان) تبدیل شد و SE اسپرت با ظاهر تک رنگ و شخصیت جدی تر ظاهر شد. SE همچنین دارای صندلی‌های دوگانه برقی بود، اغلب به جعبه دنده پنج سرعته دستی مجهز بود و دارای سیستم امنیتی استاندارد بود. تا آنجا که به نظر می رسد، SE ها از طریق آینه های جانبی مشکی رنگ، تریم مشکی بدنه و اسپویلر عقب متمایز بودند.

در سال 1988 یک سیستم تعلیق سونار جدید به جای کامپیوتر سفری وجود داشت که به عنوان بخشی از بسته الکترونیکی اضافه شد. ویژگی پیشرفته از سونار برای اسکن جاده پیش رو و تنظیم میرایی ضربه برای کنترل بهتر سواری استفاده می کند. هر دو تریم ماکسیما اسپرت‌تر از نمونه‌های نرم و خوش‌رنگ مانند کرسیدا بودند، زیرا نیسان موفق شد خود را از رقبا جدا کند.

نسل X70 Cressida نیز در سال 1984 جدید بود، و اگرچه احتمالاً لوکس‌تر بود، اما به‌طور قابل‌توجهی ملایم‌تر، کم‌قدرت‌تر و گران‌تر بود. در سال 1988، X70 Cressida و PU11 Maxima در آخرین سال های مدل خود بودند. Cressida به‌روزرسانی‌های جزئی را در طول اجرای خود دریافت کرد، در حالی که ماکسیما هویت خود را بهبود بخشیده و گران‌تر شده بود.

در آن سال، یک تریم Cressida با قیمت 20960 دلار (53672 دلار) عرضه شد. Maxima با قیمت 17774 دلار (45514 دلار) برای یک GXE شروع شد، در حالی که یک SE استاندارد 17.974 دلار (46026 دلار اضافه) بود. واگن نامطلوب فقط به عنوان GXE با قیمت 18974 دلار (48587 دلار اضافه) در دسترس بود، در حالی که گران ترین ماکسیما نسخه SE Special Edition بود که به طور کامل با قیمت 19274 دلار (49355 دلار اضافه) بارگیری می شد.

فروش داستان شرکتی را روایت می‌کند که برنده مسابقه سدان‌های لوکس بود. در سال 1988 Cressida فقط 14195 نسخه فروخت، اما ماکسیما چندین برابر این رقم فروخت: 74451. سدان اسپرت در سدان لوکس برای نیسان کار می کرد. با در نظر گرفتن این موضوع، نیسان در سال 1989 یک مدل سدان افسانه ای ایجاد کرد و آن را با نام 4DSC به بازار عرضه کرد. دفعه بعد آنجا را می گیریم.

یک خودی TTAC شوید. آخرین اخبار، ویژگی‌ها، موارد TTAC و هر چیز دیگری را که به حقیقت در مورد خودروها می‌رسد، ابتدا دریافت کنید مشترک شدن در خبرنامه ما.

[Images: Nissan]