فورد فستیوا، کیا ساب کامپکت و جهانی مزدا (قسمت اول)

ما امروز به داستان مهم و جهانی یک هاچ بک ساب کامپکت می پردازیم. نویسنده شما هفته گذشته در قسمت اول سری خودروهای بزرگ کیا به آن اشاره کرد و اکنون زمان پوشش وعده داده شده جامع Rare Rides فرا رسیده است! وسیله نقلیه موضوعی ما که در مکان‌های مختلف در سراسر جهان تولید شد، عمر طولانی داشت و در طول 17 سال خود کمتر از 10 هویت داشت. ما برای همیشه به مهمانی، کارامو، فستیوا می رویم.

داستان فستیوا در دهه هفتاد آغاز شد، زیرا فورد سهام مالکیت خود را در خودروساز ژاپنی دوست و سالم مزدا افزایش داد. رابطه این دو شرکت در اواخر آن دهه آغاز شد. مزدا از دهه شصت از نظر مالی در وضعیت بدی قرار داشت و فورد مالکیت آن را به قیمت ارزان خریداری کرد. اولین سرمایه گذاری فورد سهم ناچیز هفت درصدی در شرکت هیروشیما بود.

این رابطه در سال 1979 عمیق تر شد، زمانی که فورد مقداری پول نقد بیشتر کرد و سهام خود را در مزدا به 24.5 درصد افزایش داد. این زمان برای هر دو شرکت با توجه به یک محصول کاملاً جدید ساب کامپکت هماهنگ شد، زیرا محصول فورد قدیمی بود و مزدا ظرفیت طراحی رایگان داشت.

تا آنجا که به فورد مربوط می شود، پیشنهادات ساب کامپکت به Pinto برای بازار آمریکای شمالی و Fiesta برای اروپا و جاهای دیگر تقسیم شد. پینتو شهرت وحشتناکی داشت و پس از فروش از سال 1971 به پایان عمر خود نزدیک شد.

Fiesta ساخت آلمان غربی و بریتانیا کمی جدیدتر بود، اما در ظاهر نسل اول دهه هفتادی خود دوام بیشتری نداشت. در فروش از سال 1976، نمونه های آلمانی در آمریکای شمالی بین سال های 1978 و 1980 در دسترس بودند. اولین فیستا عموماً با استقبال خوبی مواجه شد، به ویژه در آمریکای شمالی زیرا جایگزین پینتو مزخرف بود.

فیستا تا سال 1983 در نسخه اولیه خود به تولید ادامه داد، قبل از اینکه Fiesta Mark II جایگزین آن شود. اما آن فیستا، مانند اول، بیشتر برای مصرف اروپایی بود و به عنوان یک کار نمی کرد ماشین جهانی و همچنین چیزی که هدفمند طراحی شده است. این فکر را نگه دارید

در مزدا تنها یک خودروی ساب کامپکت در تاریخ این شرکت وجود داشت و آن هم فقط از نظر فنی. این کوپه و سدان که Carol 600 نامیده می‌شود، نسخه‌های بزرگ‌تر Kei R360 کوپه بودند که به‌عنوان کارول نیز فروخته می‌شد. نام 600 آن به دلیل موتور 586 سی سی آن بود و به دلیل داشتن سپرهای بزرگتر از Kei به ساب کامپکت تغییر نام داد. در داخل، فضا مانند ماشین کوچکتر بود.

Carol 600 “بزرگتر” از گروه مالیاتی بالاتری برخوردار بود و محبوبیت چندانی نداشت زیرا هیچ مزیتی نسبت به نسخه Kei به جز موتور بزرگتر نداشت. 600 به مدت دو سال پیش از تولید خارج شد و حدود 8800 نمونه فروخته شد. مزدا تا سال 1986 ساب کامپکت دیگری تولید نکرد. بازگشت به فورد.

با توجه به اینکه پینتو تمام شده بود و فیستا برای مصرف در آمریکای شمالی در نظر گرفته نشده بود، فورد برای چند سال بدون عرضه ساب کامپکت پیش خواهد رفت. در سال 1981 اسکورت کامپکت جایگزینی برای پینتو ساب کامپکت شد، که در کلاس‌های اندازه‌ای با ابعاد بزرگ آن را فراگرفته بود. جایگزینی برای فیستا در آمریکای شمالی یک درست است، واقعی زیر فشرده

در اروپا، Fiesta Mark II به عنوان کوچکترین خودروی موجود در کلاس سوپرمینی ادامه خواهد یافت، در حالی که اروپایی اسکورت در نسل سوم خود بود و یک خودروی خانوادگی کوچک (کامپکت) در نظر گرفته می شد. ساب کامپکت تازه ایجاد شده در اروپا فروخته نمی شود بلکه فروخته می شود در نهایت توسط فورد استرالیا به آن بازار.

با تجزیه و تحلیل نیاز محصول، فورد به مزدا با سهام مالکیت قابل توجهی که در اوایل دهه هشتاد داشت نزدیک شد و به مردم هیروشیما دستور داد تا یک خودروی ساب کامپکت جدید توسعه دهند. نامی که فورد انتخاب کرد فستیوا بود، مطمئناً به این امید که شهرت و موفقیت فیستای موجود و به همین نام فیستا بر واردات جدیدش بیفتد. سواری حاصل از توسعه مزدا یک هاچ بک سه در مربعی و کاربردی بود.

اگرچه نشان فورد داشت، اما بلافاصله مشخص شد که فستیوا یک طرح ژاپنی است. موضوع کلی آن “جعبه عملی” بود. یک فاسی بدون تزئین دو چراغ جلو کامپوزیت مربعی ارائه می‌کرد که همسطح جلوپنجره بودند و از نشانگرهای گوشه‌ای کهربایی استفاده می‌کردند. جلوپنجره میانی به رنگ بدنه بود و دارای یک نوار تکی بسیار ساده با نشان فورد در مرکز بود. سپر با لاستیک خاکستری (یا به رنگ بدنه در تریم های بالاتر) ساخته شده بود و تقریباً هیچ تزئینی به جز دو چراغ نشانگر دور نداشت.

کاپوت دارای حداقل تزیینات بود و تنها یک برآمدگی کم قدرت داشت که قبل از لبه جلویی جلوپنجره باریک می شد. نیمه بالایی کاپوت فستیوا دارای یک جزییات برجسته بود که به شکل یک نازل سمپاش شیشه جلو پلاستیکی مشکی در مرکز قرار گرفته بود.

گلگیرها دارای یک خط کاراکتر منفرد بودند که مستقیماً به انتهای بدنه کوتاه می رسید. با یک درب سوخت بسیار واضح در سمت راننده، و یک دستگیره سیاه رنگ که از رنجر کشیده شده بود، قطع شد. نوارهای مالشی جانبی از جلو تا چرخ عقب به خوبی ادامه یافتند و یک نوار نواری متضاد را در داخل آنها نشان دادند. آنها در مدل‌های پایین‌تر مشکی بودند، اما اگر تریم جذاب‌تری داشتند، به رنگ بدنه بودند.

در عقب، گلخانه بلند با یک دریچه عقب ساده برای حداکثر کاربردی و دید مواجه شد. ستون‌های اطراف نازک بودند، نشانه‌ای از استانداردهای ایمنی نسبتاً ضعیف دهه هشتاد در هنگام تصادف. تزئینات کمی در عقب وجود داشت، فقط یک مجموعه ساده از نشان ها، یک برف پاک کن عقب، و یک سپر با بریدگی برای لوله اگزوز کوچک.

همانطور که می توان در چنین کلاسی از خودروها انتظار داشت، فضای داخلی فستیوا به قیمتی ساخته شده بود و از کمتر بیشتر است تم طراحی جلوی راننده یک فرمان دو پره مزدا بود و فراتر از یک مجموعه بسیار ساده گیج. سرعت سنج، دما و سوخت تنها سنج های ارائه شده بودند. هیچ سرعت سنج وجود نداشت، حتی با یک گیربکس دستی. در جاهای دیگر، کابین دارای لغزنده های تهویه مطبوع بسیار ساده، یک استریو بسیار ساده و بدون کنسول مرکزی بود. بین صندلی های سطلی تخت شیفتر و ترمز دستی بود و هیچ چیز دیگری.

صندلی‌های فستیوا تقریباً بدون تزئین بودند، اگرچه در برخی از نمونه‌ها از مخمل‌های آجدار به‌عنوان مواد نشیمنگاهی استفاده می‌شد. پانل های درب به همان اندازه ساده بودند، با حداقل مقدار لایه پوشش داده می شدند و تا حد زیادی با وینیل تمام می شدند. کمربندهای ایمنی کمترین مورد علاقه همه بودند: خودکار و متصل به در برای شانه، با کمربند دستی. به طور کلی، ویژگی های راحتی و راحتی در حداقل ممکن نگه داشته شد تا از پایین ترین قیمت ممکن اطمینان حاصل شود.

چیز زیادی برای گفتن در مورد ظاهر بیرونی و داخلی فستیوا فوق العاده ساده باقی نمانده است. ما در آنجا به پایان خواهیم رسید و در مورد مهندسی و مکانیک فستیوا در قسمت دوم یاد خواهیم گرفت. ما همچنین اولین حضور مهم جهانی آن را پوشش خواهیم داد.

[Images: Ford, YouTube]

یک خودی TTAC شوید. با عضویت در ما، آخرین اخبار، ویژگی‌ها، موارد TTAC و هر چیز دیگری را که به حقیقت در مورد خودروها می‌رسد، دریافت کنید. خبرنامه.

مربوط