داستان تویوتا کرسیدا (قسمت اول)

پوشش اخیر Rare Rides Icons از ربع اصلی سدان های خانوادگی ژاپنی اواسط دهه هشتاد (Camry، Accord، Maxima، 626) سدان دیگری را به ذهن متبادر کرد. جعبه ای و محافظه کارانه، در زمانی که برندهای لوکس ژاپنی وجود نداشتند، یک پیشنهاد لوکس بود. سدان مورد بحث به اندازه‌ای محبوب بود که نیسان آن را مستقیماً با ماکسیما هدف قرار دهد. ارائه تویوتا کرسیدا، یک تجربه لوکس راحت.

در سال های اولیه تویوتا در آمریکای شمالی، این شرکت فروش مدل های بزرگتر را بدون موفقیت زیاد تجربه کرد. Toyopet Crown “بزرگ” در اواخر دهه 50 وارد شد، و در حالی که تویوتا آن را یک خودروی فول سایز می‌دانست، طول منظم 168.7 اینچی آن به این معنی بود که حدوداً 14 اینچ کوتاه‌تر از شورولت کورویر 1960 بود. تویوتا چند سال مرخصی گرفت و یک بار دیگر در سال 1965 یک Crown را به ارمغان آورد. در آن زمان اندازه این مدل قابل رقابت با کامپکت های آمریکایی بود، زیرا حدود 14 اینچ به طول خود اضافه کرد.

اما Crown همیشه در سواحل آمریکای شمالی فروشنده کندی بود و در سال 1973 تویوتا آن را کنار گذاشت تا بر روی Corona کوچکتر تمرکز کند. تویوتا Corona را از اواسط دهه شصت عرضه کرده بود و پایگاه مشتریانی در آمریکای شمالی پیدا کرد: اگرچه کوچک بود، اما مقرون به صرفه تر از Crown بود. کرونا در سال 1968 با ظهور Corona Mark II دامنه خود را گسترش داد. مشتریان آمریکای شمالی کمی بزرگتر و با تجهیزات استانداردتر از Corona استاندارد، Corona Mark II را یک خودروی سایز متوسط ​​جذاب یافتند.

با واگرایی در Corona و Mark II، تویوتا مسیرهای جداگانه ای را برای دو مدل مشابه ایجاد کرد. Corona خود را از محتوا حذف می‌کرد و مدام خودروی ارزان‌تری می‌ساخت، در حالی که Mark II به سطح بالاتری رسید. در نسل دوم Mark II در سال 1973، با حذف نام خود در بیشتر بازارها، خود را از کرونا جدا کرد. با این حال، آمریکای شمالی نام کامل Corona Mark II را حفظ کرد. Mark II در ظاهر دوم خود بزرگتر شد و برای اولین بار موتورهای شش سیلندر داشت. تویوتا می‌خواست مستقیم‌تر با مدل‌های گران‌قیمت داتسون در آمریکای شمالی رقابت کند: رقیبش 610 را در سال 1971 روانه بازار کرد و نیسان بلوبرد مجهز خود را به عنوان «داتسون لوکس» فروخت.

در اوایل بحران نفتی دهه هفتاد، خودروهایی مانند 610 و Mark II تنها خودروهای ژاپنی بزرگ در آمریکای شمالی بودند. آنها برای خریدارانی مناسب بودند که از بارژهای داخلی خود خسته شده بودند و خواهان مصرف سوخت بهتر بودند اما مایل به خرید یک خودروی ساب کامپکت مانند هوندا سیویک نبودند. بر خلاف خودروهای اقتصادی کوچکتر تویوتا، Mark II سطح بالایی از تجهیزات استاندارد و شش خطی را به عنوان انگیزه استاندارد خود ارائه می کرد. هدف این بود که به مشتری نشان دهیم می‌توانند یک ماشین کارآمد و قابل اعتماد داشته باشند بدون اینکه تجهیزات مورد نظر خود را کنار بگذارند.

مارک II های نهایی (X20) برای مدل سال 1976 در آمریکای شمالی در دسترس بودند، زیرا تویوتا قبل از معرفی مدل های بعدی خود، یک سال وقفه داشت. Mark II ثابت کرد تویوتا می تواند یک خودروی مجهزتر بزرگتر را در ایالات متحده بفروشد و این شرکت مطمئن بود که می تواند محتوای بیشتری را به جایگزین Mark II خود اضافه کند. نام جدیدی برای مدل سال 1978 معرفی شد که بر روی یک خودروی مجلل کاملاً جدید نقش بسته بود: Cressida.

در بازار داخلی خود، کرسیدا هنوز مارک II نامیده می شد و نسخه X30 در اواخر سال 1976 برای مدل 1977 وارد تولید شد. تمام نمونه‌های نسل سوم Mark II ارسال شده به آمریکای شمالی در کارخانه تویوتا در آیچی ساخته شده‌اند. تولید ثانویه برای بازارهای دیگر در فیلیپین انجام شد، جایی که خودروها توسط شرکت دلتا موتورز مونتاژ شدند. بخشی از دلایلی که تویوتا نام Mark II را در آمریکای شمالی کنار گذاشت، به دلیل ارتباط مشترک این نام با لینکلن بود.

مانند اکثر خودروهای ژاپنی، Mark II در انتقال خود به Cressida بزرگتر شد. فاصله بین دو محور از 101.8 اینچ به 104.1 اینچ افزایش یافته است. تویوتا می‌دانست که خودروهای لوکس اغلب دارای اورهنگ‌های بلند خوب هستند، بنابراین افزایش سه اینچی فاصله بین دو محور با افزایش 11 اینچی در طول کلی همراه بود. Mark II 170.3 اینچ بود، در حالی که Cressida 181.7 اینچ بود. بسیار بیشتر مطابق با آنچه یک مشتری آمریکایی ممکن است از یک خودروی خانوادگی انتظار داشته باشد. کرسیدا هنوز حدود 11 اینچ کوتاهتر از شورولت مالیبو بود. ابعاد دیگر نیز افزایش یافت، زیرا عرض از 64 اینچ به 66.1 اینچ رسید (پنج اینچ کمتر از مالیبو). ارتفاع حدود سه اینچ برای فضای سر بهتر افزایش یافت، از 54.3 اینچ به 57.3 اینچ رسید.

Cressida ظاهری کاملاً متفاوت از Mark II داشت. خودروی خروجی دارای قسمت جلویی نرم‌تر با چراغ‌های جلوی چهارگانه بود که توسط یک جلوپنجره تقسیم‌بندی شده که با نوارهای افقی مشکی پر شده بود، در کنار آن قرار داشت. قسمت جلویی به یک نقطه رسید، در حالی که یک خط شخصیت جانبی به سمت پایین به سمت عقب حرکت کرد. کاپوت اکثراً صاف و بدون شکل بود. ظاهر کلی تقریباً شبیه یک سدان فست بک بود، با سقف وینیل که به طرز ناشیانه ای در اطراف درب سوخت کرومی حلقه ای بریده شده بود. انتهای عقب ناگهانی و تا حد زیادی عمودی، با خوشه های لامپ بزرگ بود. ظاهر کلی در هر سبک بدنه ای برای یک خودروی لوکس و قطعا ژاپنی کمی اسپرت بود.

کرسیدا بسیار راست و رسمی تر بود. قسمت جلویی از جلوپنجره مشبک استفاده می‌کرد که دیگر از هم جدا نمی‌شد و با جزئیات کرومی خیره‌کننده بود. چراغ‌های جلو دایره‌ای و حلقه‌ای در کروم بودند، با لامپ‌های مربعی که جعبه‌های کرومی مخصوص به خود را داشتند. کاپوت کرسیدا در اطراف جلوپنجره حجاری شده بود و گلگیرها به شکل انحنای با شکل چراغ‌های جلو مطابقت داشتند. یک خط بدنه جانبی بدون تراش همچنان به سمت عقب جریان داشت، اما زاویه آن به این سرعت نبود و از در عقب رد نمی‌شد. تریم سمت بدنه مانند یک خودروی لوکس سنتی پایین تر و افقی بود. قوس چرخ ها به تازگی کرومی شده اند و روکش چرخ هایی که ظاهری اسپرت داشتند در Mark II با دیسک های کرومی روی Cressida جایگزین شدند.

قسمت پشتی کرسیدا مربعی تر و صاف تر بود و با گلخانه عمودی تر مطابقت داشت. گلخانه گفته شده دیگر با وینیل دست و پا چلفتی پوشانده نمی شد و دارای تزئینات کرومی پنجره و ستون های کرومی B بود. لنزهای عقب کوچک‌تر، ساده‌تر و محافظه‌کارانه‌تر شدند، زیرا Cressida 180 را از هر تصوری از اسپرت انجام داد. ظاهر آن، در حالی که محافظه کارتر بود، کمتر ژاپنی بود. قسمت جلویی منعکس کننده تاثیرات سبک اروپایی، به ویژه جگوار بود.

فرمت بدنه Mark II جدید از مدل قبلی منتقل شد و شامل یک کوپه دو در و یک سدان و واگن چهار در بود. تویوتا تصمیم گرفت کوپه شخصی لوکس کرسیدا را به آمریکای شمالی وارد نکند (این همان چیزی است که سلیکا سوپرا برای آن بود) اما صفحات چوبی مد روز را روی واگن ارائه داد. در بسیاری از بازارها، انواع موتورهای چهار خطی در دسترس بودند، به کوچکی 1.8 لیتر در مدل های پایه و تا 2.0 لیتر. دو موتور شش خطی مختلف از خانواده M تویوتا وجود داشت، یک موتور 2.0 لیتری M استاندارد، یا 2.6 لیتری 4M و برادر 4M-E. E به معنای خودروهایی با تزریق سوخت الکترونیکی بود، سیستمی که از Crown گران‌تر تامین می‌شد. یک دیزل تکی برای Mark II در سال 1979 وارد شد، یک موتور 2.2 لیتری خطی چهار.

یک بار دیگر، تمام کرسیداهای صادر شده به آمریکای شمالی از یک inline-six استفاده کردند. 4M تنها موتور موجود در زمان معرفی بود و در فرمت کاربراتوری 123 اسب بخار قدرت داشت. 4M-E برای سال 1979 وارد شد و با قدرت کمتری ظاهر شد: 110 اسب. این موتور بسیار پیچیده نبود، بادامک های سربار تک و دو سوپاپ در هر سیلندر داشت. کرسیدا اولین تویوتا در آمریکای شمالی بود که سیستم تزریق سوخت داشت. گیربکس کرسیدا اغلب 4 سرعته اتوماتیک بود، اما گیربکس پنج سرعته دستی نیز موجود بود.

از آنجایی که این خودرو بزرگترین تویوتا در آمریکای شمالی و یک مدل لوکس بود، قیمت ارزانی نداشت. در سال 1979، 8279 دلار (34079 دلار به تناسب) قبل از گزینه‌ها درخواست کرد، در زمانی که کرولا 4253 دلار بود (17506 دلار). با این پول، خریداران یک گیربکس اتوماتیک استاندارد، فرمان برقی، استریو با نوار کاست، یخ‌ساز عقب و تهویه مطبوع دریافت کردند.

اولین Cressida ثابت کرد که یک مدل کوتاه مدت است، آزمایشی با استایل بروام متاثر از اروپا که در کوتاه مدت به ظاهر بسیار ژاپنی بازگشت. Cressida فقط برای سه سال مدل در شکل اولیه خود قبل از ورود تویوتا جانشین خود در دسترس بود. زمان آن رسیده بود که یک کرسیدا بزرگتر با قدرت بیشتر و تکنولوژی بسیار بیشتر داشته باشیم. دفعه بعد بیشتر در مورد آن

[Images: Toyota]

یک خودی TTAC شوید. با عضویت در ما، آخرین اخبار، ویژگی‌ها، موارد TTAC و هر چیز دیگری را که به حقیقت در مورد خودروها می‌رسد، دریافت کنید. خبرنامه.

مربوط